Τον καιρό αυτό διαβάζω το πόνημα του Μένιου με τίτλο "20 χρόνια ταξίδια με τον Παναθηναικό". Ωραίο βιβλίο, ωραίο 'δέσιμο', πλούσιο φωτογραφικό περιεχόμενο, όμορφες αναμνήσεις. Αλλά ως εκεί.
Ο κύριος Μένιος σε κάθε σελίδα του βγάζει μια απίστευτη χολή ενάντια στον κόσμο του Παναθηναικού και μας παρουσιάζει σαν χουλιγκάνια που συνέχεια βρίζουμε παίχτες, προπονητές και παράγοντες, εννοείται χωρίς λόγο! Βρίζαμε τον Σαραβάκο, τον Όσιμ, τον Δανιήλ, και ποιόν δεν βρίζαμε. Πετούσαμε μπουκάλια στην ομάδα, βρίζαμε στα αεροδρόμια, κάναμε τραμπουκισμούς, γενικά ήμαστε αγνώμονες και αρρωστημένα χουλιγκάνια που μόνο βρίζαμε και τραμπουκίζαμε. Εννοείται πως σε κάποιο βαθμό αυτά είναι ίσως και αλήθεια. Αλλά ρε Μένιο ο κόσμος του Παναθηναικού αυτά τα 20 χρόνια που περιγράφεις στο βιβλίο σου μόνο τέτοια έκανε; Μόνο τραμπουκισμούς και βρισίδια στους παίχτες; Δηλαδή γιατί να πιάνουμε την μια όψη του νομίσματος και να την ξεσκίζουμε και να αγνοούμε όλες τις καλές καταστάσεις;
Εννοείται οτι σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου υπάρχει αναφορά στο μεγαλείο του 'καπετάνιου' Καβουρογιάννη με την αντίστοιχη φωτογραφία. Είμαι υπερβολικός Μένιο; Ε και εσύ είσαι πιό υπερβολικός απ'όσο πρέπει.....
