Η ξεφτίλα τελικά και η απαξίωση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού ως πού άραγε θα φτάσει; Το βαρέλι έχει πάτο ή όχι; Εδώ και 10 χρόνια οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό και στην απαξίωση και κανείς δεν φαίνεται ικανός να κάνει κάτι για να σώσει τουλάχιστον τα προσχήματα. Δεν ξέρω αν θα γινόταν όλη αυτή η κουβέντα αν νικούσαμε τελικά τον Ατρόμητο, αλλά στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ίσως ήταν καλύτερο που χάσαμε γιατί έτσι ξεγυμνωθήκαμε ολοκληρωτικά και δώθηκε το απαραίτητο έναυσμα για αφύπνιση και περισυλλογή. Ένα έναυσμα βέβαια που στο παρελθόν μας έχει δωθεί ουκ ολίγες φορές (Ριζούπολη, Εργοτέλης και τόσες άλλες περιπτώσεις ξεφτίλας τα τελευταία 10 χρόνια) και που ποτέ δεν μπορέσαμε σαν Παναθηναικός να κάνουμε την αυτοκριτική μας έτσι ώστε να ξεριζωθεί αυτός ο καρκίνος της αποτυχίας και της ντροπής.
Και η ιστορία έχει μέλλον απ' ότι φαίνεται. Γιατί αφενός η διοίκηση εδώ και χρόνια έχει δείξει την ανικανότητα της να φέρει εις πέρας το έργο της, αφετέρου οι οπαδοί, δηλαδή η καρδιά της ομάδας οι οποίοι τόσα και τόσα χρόνια κάνουν υπομονή, στηρίζουν την ομάδα αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να συσπειρωθούν και να αντιδράσουν μαζικά στην κοροϊδία τόσων ετών. Ασχολούμαστε με ένω σωρό μικρότητες σαν οπαδοί αλλά ποτέ δεν σταθήκαμε ικανοί να υψώσουμε μαζικά μια φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στις εκάστοτε αποφάσεις της διοίκησης μας, η οποία παρότι οικονομικά ισχυρή, εδώ και χρόνια ακολουθεί λάθος επικοινωνιακή πολιτική τόσο με την Πολιτεία όσο και με τους οπαδούς και συνεχώς λαμβάνει λάθος αποφάσεις για την ΠΑΕ με άμεσο και μοναδικό στόχο το εύκολο κέρδος που αυτόματα συνεπάγεται έλλειψη σωστού προγραμματισμού και λύσεις αρπαχτής.
Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει που ακόμα μια χρονιά είμαστε τελείως εκτός στόχων και που ουσιαστικά αγωνιζόμαστε πλέον για να σώσουμε τα όποια προσχήματα έχουν απομείνει.Ούτως ή άλλως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι τόσο απαξιωμένο που δεν θα έπρεπε να ενδιαφερόταν κανείς γι' αυτό. Ακόμα όμως και στην Ευρώπη που είναι ο πραγματικός καθρεπτής της αξίας της κάθε ομάδας, φαίνεται οτι η ομάδα έχει χάσει την όποια αίγλη κατείχε στο παρελθόν και που με τόσο ιδρώτα και κόπο κατάφερε να κατακτήσει τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που με πονάει σαν ΟΠΑΔΟΣ και όχι φίλαθλος του ΠΑΟ, είναι πως η ομάδα έχει καταντήσει περίγελος. ΠΕΡΙΓΕΛΟΣ ναι, έρμεο στις ορέξεις του κάθε δημοσιογραφίσκου να την περιγελά και να την κατακρίνει. Και δίκαια έγινε αυτό, γιατί η ομάδα μας έχει φτάσει στον πάτο του βαρελιού, δεν πάει παρακάτω. 10 χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα και το προπέρσινο double ήταν μαγική εικόνα καθώς το πήραμε με μπόλικη τύχη και επειδή ήμασταν οι λιγότερο χειρότεροι και όχι οι περισσότερο καλύτεροι. Αυτή τη δεκαετία περάσαμε από τη γενιά των loosers (Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος, Μπασινάς, κα) στη γενιά των δευτεροκλασσάτων βαλκάνιων (Μάριτς, Άντριτς, Σέριτς, ...) και πλέον βρισκόμαστε στη γενιά των ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ, των ΜΙΚΡΩΝ και των ΜΕΤΡΙΩΝ. Μέτριοι παίχτες, μέτριος προπονητής, μέτρια διοίκηση, μέτριοι οπαδοί.
Λύση; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ....ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΜΕ ΟΤΑΝ ΒΡΕΘΕΙ......
