Επέστρεψα. Και όταν λέω επέστρεψα εννοώ συγνώμη που χάθηκα. Αλλά έγιναν τόσα μαζεμένα στην ζωή μου τον τελευταίο μήνα. Τόσες ανατροπές και στεναχώριες, τόσα περίεργα πράγματα που με διέλυσαν και είμαι στην φάση που προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Ε και πώς να το κάνουμε δεν βοηθάει και η ομάδα μας στην ψυχολογία μου και γενικότερα στην ψυχολογία των οπαδών της. Είτε περισσότερο, είτε λιγότερο άρρωστος είσαι με τον Παναθηναϊκό δεν μπορείς παρά μόνο να στεναχωριέσαι με αυτό το χάλι που είδαμε και σήμερα. Ή μάλλον το χάλι που βλέπουμε εφέτος.
Δεν ξέρω ποιος φταίει. Ο Νιόμπλιας, η γκαντεμιά του Τζίγγερ, η απόλυση του γυμναστή το καλοκαίρι, η γαμημένη νοοτροπία μας, πραγματικά δεν ξέρω. Σίγουρα όμως κάτι φταίει. Σίγουρα όμως ο Πατέρας έχει και αυτός ευθύνη. Τεράστια ευθύνη. Πρέπει επιτέλους κάτι να γίνει γιατί μπορεί τώρα να είμαστε στο -2 αλλά αν συνεχίσουμε έτσι πολύ σύντομα θα βρεθούμε στο -10. Και το αποθαρρυντικό είναι πως ομάδα δεν υπάρχει ουσιαστικά. Κάθε αγώνα και χειρότεροι. Κάθε ματς και λιγότερο πάθος. Ο Φερέιρα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, χωρίς βέβαια να μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως δεν ελπίζω φέτος σε πολλά. Ήδη στην Ευρώπη πατώσαμε. Στην Ελλάδα αν και ακόμα έχουμε δρόμο, ειλικρινά η ομάδα δεν φαίνεται να μπορεί να συνέλθει, απ' ότι τελος πάντων είναι αυτό που την κατατρέχει. Τώρα πείτε με γκρινιάρη, πείτε με μίζερο, πείτε με ότι θέλετε. Η γνώμη μου είναι αυτή και ευχαρίστως να διαβάσω και την άποψη σας για το τι μπορεί να φταίει φέτος. Όχι οτι θα γίνει κάτι αλλά να κουβέντα να γίνεται....
