ΣΤΟ ΡΕΛΑΝΤΙ ΟΠΩΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ

Πραγματικά χτες ο Παναθηναικός απέναντι στην Κοπενγχάγη, θύμισε μεγάλη ομάδα. Μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Και διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ: Όχι μεγάλη ομάδα λόγω ονόματος αντιπάλου και μεγάλης σε έκταση και σημασία νίκη. Μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα από τον τρόπο που αντιμετώπισε τον αντίπαλο. Χαλαρά, αρχοντικά, ήρεμα. Ξέραμε οτι είμαστε καλύτεροι και πραγματικά το δείξαμε. Χωρίς κόπο αλλά με ΤΡΟΠΟ, και με εξαιρετικό κοουτσάρισμα από τον Πεσέιρο, πήραμε μια χαλαρή επαγγελματική νίκη χωρίς ουσιαστικά να απειληθούμε, με εξαίρεση το μουσαντένιο πέναλτι που έδωσε ο διαιτητής στα δανέζικα κριάρια.

Μάτος, Ενακαρίρε και Παπαδόπουλος πάρα πολύ καλοί και πραγματικά χτες εγώ χάρηκα τον Παναθηναικό. Όχι γιατί επαναλαμβάνω, έπαιξε μπαλλάρα, αλλά λόγω της νοοτροπίας του νικητή που είχε και του αέρα του.

Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν οι ρομαντικοί οπαδοί τόσο καλύτερα. Ο Παναθηναικός που ξέραμε-ξέρατε πάει πέθανε. Ο Παναθηναικός που ταπείνωνε Σάλκε, Άρσεναλ, Μπαρτσελόνα και όλους του άλλους δεν υπάρχει πιά, τον έφαγε η Τζιγγερομαρμάγκα. Ξεχάστε τον. Ο Παναθηναικός πλέον ξεκινάει από το μηδέν και ναι δυστυχώς χαιρόμαστε για νίκες στο UEFA και που νικάμε την Βέροια. Από το μηδέν ο Παναθηναικός ξεκινά μια νέα προσπάθεια να αναγεννηθεί, μέχρι φυσικά την επόμενη σφαλιάρα ή την επόμενη μεγάλη επιτυχία (βλ. 1996) όπου πάλι υπερ κέρδους οι Βαρδινογιάννηδες θα μας βυθίσουν στην ανυποληψία και τον εξευτελισμό.

Την Κυριακή με την ΑΕΚ θα φανούν πολλά. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά την Κυριακή κρίνεται ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΧΡΟΝΙΑ. Ειδικά αν χάσουμε...